Utwory, które zna każdy, ale nikt nie wie, jak się do cholery nazywają

Jak często macie tak, że nie potraficie poprawnie zidentyfikować tytułu czy autora radiowego hitu, który słyszeliście już setki razy? Zgaduję, że stosunkowo często i raczej wstydem byłoby przyznanie się do takiej niewiedzy nawet najbliższym przyjaciołom.

A jak często drapiecie się po głowie, słysząc utwór, który w świadomości mieszkańców naszej małej niebieskiej planety funkcjonuje już od kilkuset lat i co czujecie, gdy jedyne co potraficie o nim powiedzieć to to, że jest „fajny, no, rytmiczny taki”? Znowu pokuszę się o strzał i zamiast czekać na odpowiedź, zasugeruję, że raczej nie stanowi to dla nikogo większego problemu, bo przecież w świadomości młodych Polaków już od dawna pokutuje przeświadczenie, że „klasyka jest dla pedałów”. Ale, tak naprawdę właśnie to, moi drodzy, jest prawdziwym powodem do wstydu.

Jeśli poświęcicie mi teraz 10 minut Waszego czasu, udowodnię Wam, że słuchanie klasyki to nie obciach i powód do wyzywania świadomych melomanów od pieprzonych hipsterów. Za chwilę zgodnie stwierdzicie, że muzyka klasyczna jest zajebista. A przy okazji dowiecie się, jak nazywa się ta cholerna nuta, która grana jest praktycznie w co drugim filmie.

1. W grocie króla gór – Edward Grieg

Często słyszany w momentach, kiedy na ekranie/scenie rozpoczyna się istne szaleństwo. Postaciom nagle odbija, wali się scenografia i wszystko wskazuje na to, że za moment nastąpi koniec świata. I często tak się staje.

2. Taniec cukrowej wieszczki – Piotr Czajkowski

Zamknijcie oczy i odpowiedzcie na pytanie – co widzicie słuchając tego? Mi wyobraźnia maluje przed oczami pogodny zimowy wieczór, rozświetlony gwiazdami, które rzucają blask na śnieżne zaspy, otaczające drewnianą chatę emanującą ciepłym blaskiem przez małe okienka. Zaglądając do niej widzę trzaskające w kominku drwa, a obok przystrojoną choinkę. Ale to pewnie tylko ja jestem taki popieprzony.

3. Aria torreadora z Carmen – Georges Bizet

O utwór Bizeta w teleturnieju „1 z 10” pytają średnio raz na edycję. Nie wiem jakie są statystyki, ale z tego co pamiętam bardzo wielu uczestników (z wyłączeniem starych wyjadaczy, oglądających każdy odcinek) nie potrafi sobie przypomnieć, co to do cholery jest.

4. Tako rzecze Zaratustra – Richard Strauss

Znana też (albo głównie) jako ta melodia z filmu „2001: Odyseja kosmiczna” Stanleya Kubricka. Monumentalna, wciskająca w fotel i kompletnie nierozpoznawalna pod prawdziwym tytułem dla wszystkich, za wyjątkiem miłośników filozoficznych wywodów Fryderyka Nietzschego.

5. Taniec z szablami z baletu „Gajane” Arama Chaczaturiana

Nie wiem czy na świecie istnieje osoba (bo że istnieje taki komputer to nie mam wątpliwości), która potrafiłaby zliczyć ilość soundtracków, na których pojawił się „Taniec z szablami” Chaczaturiana. Ale, z ręką na sercu, kto z Was wiedział, że ta żywa, skoczna i niesamowicie wpadająca w ucho melodia nosi taki tytuł? Ja, że tak powien, nie wiedziałem.

6. Menuet kwintetu smyczkowego E-dur op. 11 nr 5 – Luigi Boccherini

Patrząc na pełną nazwę Menuetu Boccheriniego, nie dziwię się, że oprócz absolwentów kierunków muzycznych, nikt nie jest w stanie powtórzyć ją bez zająknięcia. Sam musiałem sięgnąć do wiki, aby nie walnąć się w poprawnym nazewnictwie, skazując się tym samym na potępienie w komentarzach. Swoją drogą, ciekawe co by powiedział Boccherini, gdyby dowiedział się, że grana na snobistycznych imprezach (również tych prezentowanych w kinie) melodia zazwyczaj błędnie przypisywana jest Vivaldiemu.

7. Kankan z operetki „Orfeusz w piekle” Jakuba Offenbacha

To już nieco bardziej znane, chociaż w pierwszej chwili wymagające chwili zastanowienia. Ostatnio słyszałem tego kankana na ścieżce dźwiękowej „Gwiezdnego pyłu” (swoją drogą, najlepiej zekranizowanego fantasy od czasu trylogii Petera Jacksona), w scenie tańca przebranego za kobietę Roberta De Niro. I chociaż powinienem napisać, że to upodlenie genialnego aktora, nie zrobię tego, gdyż… Offenbach sprawia, że nawet zamieniając De Niro na papieża, ta scena nikogo by nie uraziła.

I co, przekonałem Was? Super. Idźcie przekonać innych. Tylko nie zapomnijcie tytułów – mogą się przydać, kiedy staniecie w szranki z Tadeuszem Sznukiem.