Najlepszy serial w historii telewizji? Zdecydowanie

Nie wierzyłem im. Wątpiłem. Od samego początku krytykowałem i przez kilka odcinków męczyłem się. Nie chciałem oglądać. Zacząłem i po chwili przerwałem. Znów zacząłem i znów przerwałem. A potem postanowiłem się przemóc, skupić i obejrzeć do końca. To było najlepszych 60 godzin jakie spędziłem przed telewizorem. I ekranem komórki, bo jak już raz zacząłem oglądać, musiałem oglądać ciągle i wszędzie. Uzależniający. Genialny. „The Wire” – najlepszy serial w historii telewizji.

Wiele osób ma z „Prawem ulicy” ten sam problem co ja. Że długi, że nudny, że niezrozumiały, że zawikłany, że za dużo postaci, że za dużo murzynów. Każda z jego pozornych wad po pewnym czasie, po udzieleniu mu sporego kredytu zaufania, okazuje się zaletą. Byłem niedowiarkiem, a takich jak ja jest niestety sporo. Zawsze było – kiedy HBO emitowało go po raz pierwszy, nikt nie chciał go oglądać. A jednak kilka lat później został okrzyknięty najlepszym serialem w historii telewizji. Nie „Rodzina Soprano”, nie „Dexter”, nie „Breaking Bad”, tylko właśnie „The Wire”.

Wiem, że to co napisałem i tak nie zachęci Was do oglądania. Przez długi czas zastanawiałem się, co zrobić, aby pokazać Wam siłę ARCYDZIEŁA (nie bójmy się tego słowa!) stworzonego przez Davida Simona. Które sceny wybrać, aby nie zepsuć Wam podróży po ulicach Baltimore. Zdecydowałem się na siedem – większość z nich wygląda zabawnie, ale nie dajcie się zwieść. To nie jest serial komediowy, to ponury dramat, w który elementy komiczne wpleciono z zegarmistrzowską precyzją. Nie ukrywajmy – to co zobaczycie poniżej jest świetne. Kilka z nich jest wręcz legendarna. Jednak najlepsze fragmenty zobaczą tylko Ci, którzy dadzą się porwać. Zazdroszczę każdemu, kto sięga po „Prawo ulicy” po raz pierwszy.

Na co czekasz? Zrób to.

Piłeś? Jedź!

Powyższa scena doskonale definiuje postać McNulty’ego – obdarzonego nieprzeciętną smykałką detektywa, który jednocześnie jest absolutnym dupkiem, bawidamkiem i moczymordą. Największym pijakiem, jakiego mogliście oglądać na ekranach. W „The Wire” pije każdy, ale nikt tyle co pewny siebie, uparty, ale poczciwy Jimmy. Tutaj rozbija samochód, wysiada z niego, a następnie próbuje przejechać feralny zakręt jeszcze raz. Gówno to daje. Znowu go rozbija, ale nie przeszkadza mu to w szybkim numerku po godzinach. Cały on. Główny bohater. Skurwiel jakich mało.

W pidżamie na zakupy

Na pewno nie przypuszczacie, że Waszym ulubionym bohaterem może stać się „spedalony czarnuch”. Nikt nie przypuszczał. A jednak Omar, którego hobby jest bieganie ze strzelbą, okradanie dilerów i głaskanie po jajach innych facetów stał się legendą. Legendą czarnej części Baltimore, która drży na sam jego widok. Wszyscy, począwszy od pozornie niewinnych dzieci na zakapiorach skończywszy spieprzają, gdy tylko pojawi się w polu widzenia. Nawet jeśli paraduje po getcie w pidżamie, szukając płatów kukurydzianych. Torba, która spada z okna pod którym się zatrzymuje to działki oddane mu bez walki. Poddać się Omarowi to nie wstyd. To zdrowy rozsądek.

Uparte biurko

Jedna z pierwszych scen, która wynagradza ufnemu widzowi poświęcony na oglądanie serialu czas. Kilku gliniarzy, każdy obdarzony ego wielkości murzyńskiej pały, próbuje przenieść niepozorne biurko do innego pomieszczenia. Każdy na tyle uparty i przeświadczony o swojej sile, że najlepiej wie jak dopiąć celu. Niestety, nie są jeszcze na tyle zgrani, by wspólnie wykonać nawet najprostszą czynność. Część pcha w jedną, część w drugą stronę. Żaden nie ustąpi. Ani kumplowi z jednostki, ani dilerowi na winklu.

Wykrywacz kłamstw

Prymitywna sztuczka, na którą nie ma prawa nabrać się największy imbecyl, okazuje się gwoździem do trumny niezliczonej ilości przygłupów handlujących prochami. 20 lat i ciągle trafiają się kretyni, którzy wierzą, że odpowiednio obsługiwana kserokopiarka może być używana jako wykrywacz kłamstw. Maszyna nigdy się nie myli. Kończące scenę słowa „im większe kłamstwo, tym bardziej w nie wierzą” okazuje się najlepszym podsumowaniem działań policji. Ale tego dowiecie się dopiero na zakończenie serialu.

Pistolet na gwoździe

Stephen King nazwał ją najbardziej przerażającą postacią kobiecą w historii telewizji. I nikomu nawet przez myśl nie przyszło, by podważyć jego słowa. Dopóki się nie odezwie, wydaje się niegroźna. Kiedy jednak zacznie swoją nawijkę, włączy do tego niedbałą gestykulację, a w jej dłoniach pojawi się pistolet, już wiesz, że masz spierdalać w najbardziej odludne miejsce. Ale i tam Cię znajdzie. I zabije jak psa. Pistolet na gwoździe… Tak, on też znajdzie swoje zastosowanie.

Przesłuchanie

Kiedy wydaje się, iż nie może być już gorzej, „Prawo ulicy” pokazuje, że jednak może. Jak zabrać się za rozwiązywanie sprawy i znaleźć świadka morderstwa, kiedy lada chwila miejsce zbrodni wkrótce odpłynie za ocean, a gliniarze nie mają ani możliwości uziemienia olbrzymiego kontenerowca, ani skomunikowania się z kilkudziesięcioosobową międzynarodową załogą? Problem bez wyjścia. Desperacja miesza się ze zrezygnowaniem. A widz wyje ze śmiechu, kiedy wkurzonym śledczym pozostaje odkręcenie zaworów i wypuszczenie wulgarnej pary z ust.

Kurwa mać *

Mówi się, że niektórzy potrafią porozumiewać się bez słów. Nie wiedzą jednak o tym dwaj przyjaciele z wydziału zabójstw, którzy od milczenia wolą różne wariacje kultowego „fucka”. Po obejrzeniu tej sceny nie możesz nie polubić tego serialu. To sprytnie zarzucony przez twórców haczyk, po połknięciu którego nie oderwiesz się już do końca. A to dopiero czwarty odcinek. Jak już pisałem, zazdroszczę Wam strasznie.

* Tłumaczenie własne.