16 dowodów na to, że najlepsi artyści mieszkają na ulicy

Nie wiem dlaczego utarło się przyjmować, że każda forma malowania na elewacjach, płotach, słupach czy przystankach jest przejawem wandalizmu. Kiedy artysta wypróżnia się do puszek i sprzedaje je bandzie idiotów – jest to sztuka. Kiedy nawiedzona ceramiczka tworzy figurki zakrwawionych dzieci nabijanych na pal – jest to sztuka. Kiedy natomiast uzdolniony artysta skorzysta z okazji, by ponure blokowisko wykorzystać jako płótno, staje się przestępcą, który na mocy artykułu 288 Kodeksu Karnego może trafić za kratki nawet na 5 lat. Albo zapłacić 30 tysięcy złotych grzywny. Wyczuwacie ten absurd?

Oczywiście nie stoję po stronie domorosłych twórców, których życiowym osiągnięciem i powodem do chluby jest narysowanie na ścianie przerośniętego kutasa z podpisem „CHWDP” (po co to „H” tak w ogóle?), ale tych wirtuozów puszki z farbą w sprayu, którzy w kilka chwil potrafią stworzyć niemal arcydzieła sztuki nowoczesnej. Takiej, za którą tak naprawdę powinno się im płacić, a nie ścigać z urzędu. W czasach, kiedy słowo galeria kojarzy się sobotnim wyjściem na zakupy, połączonym z wpieprzaniem hamburgerów i frytek oraz (opcjonalnie) zaliczaniem gimnazjalistek liczących na nowy telefon, warto jest docenić osoby, które tworząc w strukturze miejskiej przynajmniej w taki sposób „narażają” ignorantów na kontakt ze sztuką. Jakkolwiek oklepanym pojęciem było ostatnie słowo poprzedniego zdania.

Powiedzmy sobie szczerze – jak tu nie docenić prac, które w tak błyskotliwy sposób potrafią wkomponować swoje dzieła jednocześnie w topografię wielkomiejskich blokowisk oraz te resztki natury, które postępująca urbanizacja nie zdołała jeszcze w całości wykorzenić?