Niektórzy nie wiedzą, kiedy powiedzieć dość. I bardzo dobrze

Ku mojemu sporemu zaskoczeniu najpopularniejszym wpisem w historii KWP nie jest żadna z zajebistych, drobiazgowo opisanych ciekawostek czy artykuły na kilkadziesiąt tysięcy znaków, ale jedna z szybkich wrzutek, sprokurowana w chwilę po odkryciu inspiracji gdzieś w odmętach internetu. Mówię tu oczywiście (dla mnie) o wpisie, w którym ze zdziwieniem odkryłem, że w rzeźbiarstwie nie widziałem jednak wszystkiego, a olśnienia dostałem po zobaczeniu fenomenalnych prac Maskulla Lasserre’a. To ten Kanadyjczyk, który potrafi rzeźbić w wieszakach, deskach do krojenia i pianinach w tak zapierający dech w piersiach sposób, że prawie trzy tysiące osób postanowiło kliknąć przy wpisie o jego dziełach przycisk „lubię to”. Ciekawe, ile osób kliknie tym razem, kiedy zdadzą sobie sprawę, że Lasserre po raz kolejny przeszedł samego siebie.

Prawdopodobnie wzorem osób, które w sklepach, gdzie wszystko można nabyć za dolara kupują tandetne obrazy, a następnie domalowują do nich różne rzeczy, niemal całkowicie wypaczając nieraz ich sens, Maskull zapragnął spróbować swoich sił w zbliżonym estetycznie eksperymencie. Zważywszy jednak na fakt, że zdecydowanie sprawniej posługuje się nie pędzlem, ale dłutem, w podobnych przybytkach zaczął skupywać mniej lub bardziej obciachowe figurki, a następnie odsłaniać ich prawdziwą naturę. Po raz kolejny jego fascynacja śmiercią i rozkładem, a manifestująca się wydłubywaniem we wszystkich co mu wpadnie w ręce szkieletów, dała o sobie znać. I podobnie jak spryciarze z początku XX wieku, swoim talentem potrafi zamienić coś o znikomej wartości w rzecz, za którą entuzjaści są gotowi zapłacić fortunę.