O jednym takim, co nie wiedział, że się nie da

Nie zliczę już razy, kiedy pisałem na KWP, że prawdopodobnie już nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć. Nie zliczę też momentów, kiedy okazywało się, iż bardziej mylić się nie mogłem. W czasach, kiedy swoją sztuką za pomocą internetu może pochwalić się każdy, nie wypada posługiwać się hiperbolą zamykającą się w słowach „nic bardziej kreatywnego już nikt nie wymyśli”. Nie wypada, bo zawsze znajduje się ktoś, kto nie wie, że się nie da i swoim pomysłem znienacka zadziwia niemal wszystkich. Tak jak teraz.

Steven Spazuk swoją karierę rozpoczął wręcz podręcznikowo – powoli przechodząc od szkiców w zeszycie, przez akwarele, do klasycznego zamalowywania płótna akrylem. Później, na ponad 20 lat, zafascynowało go rozpylanie farb, ale i tym ostatecznie się znudził, ciągle szukając techniki, którą mógłby wyróżnić się z tłumu sobie podobnych twórców. Olśnienia doznał dopiero w chwili kryzysu, zaraz na początku XXI wieku, kiedy w 2001 roku próbował spalić jedną ze swoich prac. Robił to jednak tak nieudolnie, że ogień miast strawić mało ambitne dzieło, tylko pokrył je sadzą. Na tyle delikatnie, że struktura płótna nie została uszkodzona, a jej nadmiar z łatwością można było usunąć.

Artysta zauważył w tym swoją szansę. Kolejne swoje pomysły przestał więc nanosić, a zaczął wydrapywać w warstwie sadzy, którą w sposób kontrolowany „nakładał” płomieniem w miejsce, które do niedawno zapełniał farbą. Od czasu do czasu maluje też samym płomieniem, ale jego ulubioną techniką stało się właśnie „tworzenie przez usuwanie”. Spazuk bardzo często nie wie, co będzie przedstawiał jego kolejny obraz – dopiero patrząc na wzory, jakie sadza pozostawiła na płótnie, w jego głowie zaczyna się kształtować pomysł, który następnie urzeczywistnia. Poniżej znajdziecie kilka wyjątków z jego bogatego portfolio oraz będziecie mieli przyjemność zobaczyć, jak wyglądało ich powstawanie.